W Polsce nieliczni się porywają na kręcenie filmików o broni czarnoprochowe a wśród tych co robią to cyklicznie wyróżnia się nasz kolega Marcin. Swe filmy prezentuje w kanale Marcin_1973 .
To są już w pełni profesjonalne prezentacje na poziomie tych znanych mi z zagranicznych kanałów jak np. Balazsa z Węgier.
Dowiecie się nie tylko jak wygląda dana broń, jak się ją składa i rozkłada ale jak się strzela i konserwuje.
To wszystko macie podane przez Marcina "na tacy" 
Jednym zdaniem filmy Marcina są godne polecenia i informowania o nich na łamach naszego forum.
Zapraszam do ich oglądania.

W tym wątku będziemy poruszać sprawy związane z tym karabinam.

/Tekst pierwotnie opublikowany w październiku 2018 r. na portalu blackpowder.pl/

Karabin sharps w nominalnym kalibrze 0.54 cala jest wdzięcznym karabinem do opanowania nawet dla nowicjusza. Opanować go może każdy kto ma chęć do robienia amunicji papierowej.

Jako, że ma to być łatwe strzelanie to i przygotowanie amunicji musi być tak proste jak i tanie.

Nie zapewnia tego podwójnego kryterium żadna mosiężna galanteria w postaci grubościennych gilz czy łusek z zaworkami, które po strzelaniu trzeba ponownie czyścić i przygotowywać do kolejnych strzelań a mimo tego się zużywają i co ileś strzelań trzeba dokupić nowe.

Karabin Sharpsa, który nas interesuje to historyczny karabin odtylcowy z lat 1854-1863 na patrony papierowe a raczej jego repliki. Repliki tego karabinu by dobrze i spokojnie z nich strzelać trzeba poddać tzw. tuningowi. Nie wszystkie modele ale większość tak. Tuning ten polega na doszczelnieniu zamka z czołem lufy – tutaj bez fachowca się raczej nie obędzie i odradzam amatorom samodzielnego dłubania przy zamkach bo raczej więcej zepsują niż poprawią. Do kogo się udać w sprawie tuningu sharpsa 0.54” to można przeczytać na naszym forum w dziale porady.

Mamy zatem gotowy karabin do strzelania i musimy przygotować do niego amunicję czyli patron papierowy i to przygotowanie patronów jest zasadniczym tematem tego artykułu.

Jest jednak jedno zastrzeżenie dotyczące naszego sharpsa czyli nie jest to produkt firmy IAB w rzeczywistym kalibrze 0.540”. Sharpsy pozostałych firm włoskich mają faktycznie kaliber 0.52” i z doborem pocisków do tych sharpsów nie ma problemów.

Z reguły stosowane są do karabinów sharps pociski Sharps Oryginal czyli tzw. „choinka” zwane Christmas. W tym artykule skupię się właśnie na przygotowaniu patronów pod te pociski.

Są jeszcze pociski bez „ogona” czyli tzw. Modern i do nich można robić patron papierowy ale to opiszę na końcu tego artykule.

Na poniższych zdjęciach widać jaki kształt ma pocisk „sharps christmas” i modern:

            

Tajemnica pocisku typu choinka tkwi w jego kształcie, który wypraktykowany w epoce świetnie się sprawdza w amunicji papierowej. Ta tajemnica to samocentrowanie pocisku w stożku przejściowym lufy w czasie jego wkładania do lufy. Nie musimy się martwić czy dobrze (centralnie) go wsadziliśmy do lufy, jego rozszerzająca się budowa pierścieni samoistnie centruje pocisk w lufie tak, że wiodące w gwincie lufy są dwa ostatnie pierścienie pocisku. Przy czym ostatni pierścień jest mocno nadmiarowy. Przy okazji warto zauważyć, że pociski do sharpsa muszą być odlane z ołowiu o twardości minimum 8-9 BHN.

Poniżej podaję sposób przygotowania patrona papierowego opracowany przez Marka-, stosowany z bardzo dobrym skutkiem przez Lebedę i polecanym także przez Rusznika.
Przygotowanie papierowego patronu pod pocisk Sharps Christmas zaczynamy od zmierzenia tzw. ogonka pocisku.



Z reguły będzie on miał średnicę 11 mm, pod tą średnicę (lub pod inny uzyskany wymiar np. 12 mm) przygotujemy sobie patyk do zwijania tutek – wzornik tutek. W sklepach budowlanych można nabyć patyki okrągłe bukowe o średnicy 10 mm lub 12 mm. Na pierwszy możemy nawinąć odpowiednią ilość zwojów taśmy samoprzylepnej by uzyskać żądaną grubość a drugi możemy stoczyć np. do 11 mm (z 12mm) za pomocą nawet wiertarki i grubego papieru ściernego np. nr 200.

Teraz możemy przystąpić do określenia długości tutki papierowej jaką mamy uzyskać. Można to zrobić szybko i skutecznie bez dokonywania odlewu woskowego komory „nabojowej” naszego sharpsa. Wycinamy pasek papieru o wymiarach 15cmx6cm, ten pasek nawijamy na nasz wzornik do tutek (patyk o którym pisałem wyżej) po krótkim boku uzyskując 3-4 nawinięcia i kleimy końcówkę.



Do tak zrobionej otwartej tutki wciskamy nasz pocisk i otrzymujemy surowy patron.



Wprowadzamy patron do komory nabojowej sharpsa i lekko wciskamy tak by sam pocisk wszedł w stożek lufy i „wciął się” w początek gwintu w lufie.

Ołówkiem zaznaczamy z tyłu patrona gdzie zaczyna się komora/lufa i w ten prosty sposób mamy zaznaczoną pożądaną długość patrona jaka nam jest potrzebna. Wystarczy zmierzyć teraz odległość od początku patrona do miejsca zaznaczenia i już.



Nim przystąpimy do sklejania patronów to przygotujmy jeszcze tył tutki patrona czyli cienki ale wytrzymały papier np. bibułka papierosowa. Tył ten to ten cienki papier przycięty w kwadrat o boku 22 mm lub koło o średnicy 18-20 mm.

Przygotujmy też wzornik naszych tutek czyli kawałek tektury (będzie służyła do obrysowywania na papierze do tutek) o wymiarach:
- 3 x średnica ogonka pocisku – pierwszy wymiar – dłuższy bok – krotność 3 stosujemy dla grubego papieru pakowego a krotność 5 dla miękkiego i dość cienkiego papieru do drukarek czy ksero.

• zmierzona długość patrona np. 32 mm – dla każdego sharpsa ustalamy to indywidualnie tak jak to wyżej opisano.
  

1. Paski papieru wycięte wg kartonowego wzornika do tutek – 20 szt.
   
2. Kwadraciki bibułki na tył patrona – 20 -25 szt.
   
3. Krążki tektury fi 12 mm – 20-25 szt.
   
4. Klej do papieru.
   
5. Wzornik tutek – patyk.
   
6. Ręcznik papierowy do wycierania rąk.
   
7. Pudełko na patrony lub deskę z nawierconymi otworami do układania patronów.
   
8. Chęci :)
   

1. Nawijamy pasek papieru na wzornik tutek tak by jeden koniec tutki był ułożony równo z końcem wzornika.
   
2. Nanosimy klej na końcówkę paska (tą ściętą pod skosem) o szerokości ok. 5 mm, dociskamy i chwilę czekamy by klej zadziałał i skleił papier.
   

1. Na tył tutki (ten zrównany z tyłem wzornika) nanosimy klej po obwodzie tutki też o szerokości ok. 5 mm i naklejamy kwadracik z bibułki tak by zamknął tutkę z jednej strony, przytrzymujemy chwilę palcami by klej zadziałał i mamy gotową tutkę patrona.

1. Zdejmujemy ze wzornika i gotowa tutka do napełnienia prochem i włożenia pocisku. Wkładamy tutkę do pudełka lub deski z dziurami i zaczynamy od nowa sklejać kolejną tutkę do patrona.

1. 5 grain prochu drobnego 4Fg ( ZS1 lub CH1 lub drobna frakcja Vesuvitu LC).
   
2. 35 grain prochu grubego 1,5Fg (ZS4 lub CH4 lub gruba frakcja Vesuvitu LC).
   

• do pojemnika na proch wsypujemy ok. 50 g prochu drobnego 4Fg, bierzemy miarkę 5 gr (małą) i bez ważenia wsypujemy po kolei jedną miarkę prochu drobnego do wszystkich tutek. Po tym wysypujemy proch z powrotem do pojemnika fabrycznego z prochem drobnym z pojemnika na proch. Zamykamy butelkę i odkładamy na miejsce tak by nam nie przeszkadzała.
  
• napełniamy ponownie pojemnik na proch ale już prochem grubym 1,5Fg. Przygotowujemy drugą większą miarkę, probówkę pośrednią oraz wagę. Probówkę pośrednią tarujemy (czyli pusta probówka na wadze ma wskazywać zero (do tego służy funkcja wagi TARE). Po raz pierwszy zapełniamy probówkę dwukrotnie miarką prochu i sprawdzamy na wadze czy wykazuje żądaną masę prochu np. 35 gr. Odsypujemy lub dosypujemy prochu tak długo aż uzyskamy prawidłowy wynik. Probówki są z reguły wykonane z przeźroczystego tworzywa sztucznego co pozwala nożem zaznaczyć poziom żądanej naważki – ułatwia to proces odmierzania kolejnych naważek.
  
• Odmierzoną ilość prochu, w naszym przypadku 35 gr wsypujemy do tutki i mamy już 40 gr prochu. Tak 40 gr bo pamiętajmy o pierwszej warstwie z prochu drobnego o wadze 5 gr.
  
• powtarzamy powyższe czynności odmierzania prochu grubego aż napełnimy wszystkie tutki. Odsypujemy proch z powrotem do fabrycznego pojemnika i odkładamy go na miejsce. Nie zapomnijcie o tym bo o bezpieczeństwo swoje i domowników trzeba dbać.
  
• Kolejną czynnością jest wstępne zamknięcie tutek krążkami kartoników fi 12 mm. Wciskamy krążek centralnie do wnętrza tutki za pomocą patyka cieńszego trochę od wzornika tutek. Ten krążek tekturowy musi być nadmiarowy względem średnicy tutki. Dla tutki o średnicy 11 mm powinien mieć 12 mm a dla tutki o średnicy 12 mm krążek powinien mieć średnicę 13 mm itd. Krążek ten w czasie wciskania powinien się załamać na brzegach i dlatego nie może być wykonany ze zbyt grubej tektury.
  

Ostatni wojskowy karabin rozdzielnego ładowania tak by można było nazwać karabin Podewils-Lindner. Ten kapiszonowy odtylcowy karabin ma dwóch a nawet trzech bohaterów, którzy się przyczynili do jego powstania.

Mała ciekawostka czyli amunicja do Podewilsa - Lindnera.
Patrony papierowe do tego karabinu robi się odwrotnie niż do Sharpsa czyli proch musi być sypany na pocisk a nie na tył tutki. Przyczyną jest sposób zapłonu który polega na bocznym przepaleniu tutki przez kapiszon tak gdzieś około 11-12 mm za dnem pocisku.
No to po skręceniu tubki wklejam do niej pocisk (w epoce był wiązany ale klejenie jest szybsze) i tak przygotowany patron zasypuję odpowiednią ilością prochu.

Następnie uzupełniam pozostałą wolna przestrzeń filcem lub kartonowymi krążkami i zaklejam tył patronu, dodaję opis jaki proch i ile i patron gotowy.

Trochę pracy i cierpliwości i pierwsza partia patronów z czeskim prochem A1 jest gotowa. Przed samym wyjazdem pozostaje mi tylko nasmarować pociski smarem Podewilsa i można strzelać